Bildiğiniz gibi Japonya depremleriylede ünlüdür. Öyle sık ve şiddetli depremlerle karşılaşırlar ki.. bizim gibi ülkeleri bırakın, gelişmiş Avrupa ülkeleri bile böylesi depremlerin ekonomik yükünü kolay kolay kaldıramaz. Japonlar geliştirdikleri deprem teknolojileriyle bunun üstesinden gelmeye çalışıyorlar. Bu konuda bir ölçüde başarı sağlamış durumdalar. En azından can kayıpları binleri hatta yüzleri bile bulmuyor. Geçen yıl yaşanan felâket özünde depremden kaynaklansa bile sadece deprem felâketi değildi. Deprem nedeniyle oluşan dev dalgalar depremin kendisinden daha fazla zarar verdi. Ardından nükleer sızıntı bunların üstüne tüy dikti.
Her felâketten sonra yaşanan acıklı hikâyeler vardır. Dünyadada bizdede bu böyle. Şimdi anlatacağım hikâyedeki kişi talihsiz bir anne.
Japonyada bir deprem sonrasında kurtarma ekipleri enkaz altında olduğu söylenen genç bir kadının yaşadığını düşünerek hassas çalışırlar. Ne yazık ki büyük uğraşlar sonucu ulaştıklarında kadının artık yaşamadığını görürler. Kadının enkaz altındaki duruşu biraz ilginçtir. Ellerinde bir şey tutarak iş yaparken dizlerinin üstüne çökmüş bu esnada ev üzerine yıkılmıştır sanki. Kurtarma ekibinin lideri yinede canlı olma ümidiyle kadına ulaşmaya çalışır. Fakat kadın çoktan ölmüştür.
Ekip oradan başka bir enkaza hareket etmek üzereyken bir sebepten dolayı ekip lideri açtığı delikten içeri doğru kadının cesedinin altına bakar ve seslenir! “Bir çocuk!... Bir çocuk var!” der.
Ekip uzun bir çalışmadan sonra çiçekli bir battaniye içinde ölü kadının cesedinin altında 3 aylık bir bebek bulurlar. Kadın son bir hamleyle çocuğunu kurtarmak için bedenini ona siper etmiştir. Ekip çocuğa ulaştığında bebek hala uyumaktadır. Doktor hemen bu masum ve her şeyden habersiz bebeği muayene eder. Battaniyeyi açtığında içinde bir cep telefonu bulur. Ekranda yazılı bir mesaj vardır. Mesajda şu satırlar vardır:
“Eğer kurtarıldıysan, seni sevdiğimi daima hatırla! Annen!..”
Bir annenin çocuğuna olan sevgisini ölüm anında bile ona anlatma çabası hangi gözü yaşartmaz?
Anneler! Yürekleri evlâtları için atan o kutsal insanlar. Onlar için çocukları minikte olsa 70’lik dedede olsa durum değişmez.
Şimdide ülkemizdeki böyle bir anneden söz etmek istiyorum.
23 ekim 2011 Pazar günü Van’da deprem olmuştu. Bir çok bina yıkılmış, ilk etapta hayatlarını kaybetmeyen kimbilir ne çok can enkaz altında kurtarılmayı beklemişti. Van’ın Erciş ilçesinde bir anne henüz 2 haftalık olan bebeğiyle 46 saat enkaz altında kaldıktan sonra kurtarıldılar.
Anne ve bebeğe yapılan doktor kontrolünden sonra anneye bebeği nasıl yaşattığı sorulmuştu. Öyle ya, minicik bebek 2 gün nasıl beslenmişti? Genç anne, bebeğinin ağzının içine tükürdüğünü, böylelikle susuz kalmasını önlediğini söylediğinde dünya şaşkınlığını gizleyememiş, yabancı gazetelerde bu mucizeden söz etmişlerdi.
İşte anne böyle bir şeydir. Eli kolu bağlı olsa bile bir çözüm bulur ve yavrusunu korur. Onun için annenin yeri kolay kolay dolmaz. Ona bunu yaptıran yavrusuna olan sonsuz sevgisidir.
Allah’ın annelere verdiği bu sevgi ve merhamete paha biçebilir misiniz?
Yazışma Adresim: www.goleaydin@hotmail.com
Bütün yazılarım...: http://hayatintatlarivehayatindusundurdukler.blogspot.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder