ÇİZGİ-YORUM COŞKUN GÖLE
Sabah Gazetesinin (acar diyeceğim az gelecek, çünkü acardan da öte) bir köşe yazarı var. Gözünü budaktan sakınmayacağını hiç düşünmüyorum, ama öyle yazılar yazıyor ki, sanırsınız ki en kahraman o. Aslında yazdıklarıyla kendisine kahramanlık dışında, düşük her sıfatı yakıştırabilirsiniz. Çünkü hakaretlere varan satırlarını çok sık okuyoruz. Bir insan o işlek zekâsını bu kadar kötüye mi kullanır yahu?
Sabah Gazetesinin (acar diyeceğim az gelecek, çünkü acardan da öte) bir köşe yazarı var. Gözünü budaktan sakınmayacağını hiç düşünmüyorum, ama öyle yazılar yazıyor ki, sanırsınız ki en kahraman o. Aslında yazdıklarıyla kendisine kahramanlık dışında, düşük her sıfatı yakıştırabilirsiniz. Çünkü hakaretlere varan satırlarını çok sık okuyoruz. Bir insan o işlek zekâsını bu kadar kötüye mi kullanır yahu?Bir kere bulunduğu yeri bile rahatsız ettiğini tahmin ediyorum. Gazete bünyesindeki bir çok çalışanın bu durumdan rahatsız olmaması mümkün mü? Hele hele engelli bir millet vekilini aklı sıra yermeye kalkıştığı o talihsiz satırlardan sonra..
‘Eceli gelen (...) cami duvarına pisler’ derler. Evlerimizin bekçisi ve dostumuz bir canlı türüyle özdeşleşen bu deyimde o türe hakaret olmasın diye adını vermedim, parantez içi üç noktayla geçiştirdim. Ama engelli millet vekili sayın Şafak Pavey’in şahsında engellileri küçük düşüren gazetecinin adını vereceğim. Bu yazar Engin Ardıç’tan başkası değil.
Çeşitli ortamlarda bu konuya ilişkin yazılar çıktı. Bir çoğu Engin Ardıç’ı ağır bir şekilde eleştirip kınadı. Bu konu hakkında şu satırlar vardı:
“CHP Milletvekili Şafak Pavey’e yönelik saygısızlığı ise Twitterde büyük tepki aldı.
Pavey, yeni Taksim projesini protesto eden ‘Taksim Platformu’ üyelerinden biri. Sanatçı kişilerle birlikte ‘Taksim hepimizindir’ eylemine katılmış. Engin Ardıç, katılımcılara bu isimler uzun süredir ‘gündemden düşmüş’ isimler. Artık ‘12 Eylül filmleriyle’ de ilgi uyandıramıyorlar, yaptıkları ‘kıl müziğiyle de..’ diye aklı sıra dalga geçiyor. Kendisine bu yüzden pek olumlu düşünceler beslemeyen milyonlar var, giderekte bu sayı artıyor farkında değil. Gündeme ancak yaptığı gaflar üzerine eleştirilerek girdiğini de görmezden geliyor.
-Hem özürlü hem CHP’li olduğu için amigo basının çok sevdiği Şafak Pavey hanım kızımız hariç- diye devam etmiş. Demek, -Hem özürlü, hem CHP’li- Sosyal ya da siyasal aktivitede bulunan birinin özürlü yanını öne çıkarmak insanlık mı?
Burada CHP’yi de aklı sıra ti’ye almak istemiş, olabilir, ‘bir başka özür de o’ gibilerden ve her anlamda özürlülerle alay etmiş. Kendisinin yazısı özürlü, fikri, zikri, ifadesi özürlü farkında bile değil.”
Bir başka yazıda da Engin Ardıç için şu soru sorulmuştu:
“-Saygı özürlüsü- sıfatıyla özürlü kontenjanından mı gazeteci oldu acaba?”
Şafak Pavey nasıl engelli olmuş biliyor musunuz?
Cenevre’de 17 yaşında bir genci hızla gelen metrodan kurtarmak için ani bir refleksle -kol ve bacağını kaybetmek pahasına- üzerine atlayıp hayatını kurtarmış. Bir can kurtarmak için raylara kol ve bacağını feda etmiş. Kol ve bacak kaybından sonrada engelliğin ne olduğunun bilinciyle insan hakları ve özürlüler için BM’de çalışmalar yapmış. JCI - Genç Liderler ve Girişimciler Derneği’nin dünyanın en başarılı 10 genci arasında göstermiş.
Çağımızda kahraman olmak böyle bir şey olsa gerek. Kahramanlığın ölçüsü de yaşatmak için kendini feda etmektir. Nefretin ve kinin yazarı Engin Ardınç’tan kimse fedakâr olmasını beklemiyor. Fakat Şafak Pavey’in şiirinde anlattığı kişinin sonu gibi bir sonla karşılaşma tehlikesinin böyle giderse gün geçtikçe artacağını bir engelli olarak hatırlatmam gerek.
***
Şafak hanım şiirlerde yazıyormuş. Bir şiirini okudum; sevmeye zamanı olmayanın, ardında saygı duyulacak bir hatıra bırakmadığı için son yolculuğunun çok hazin olacağını anlatıyordu.
İşte Şafak Pavey’in o şiiri.
...
bir adam tanırdım,
kuşları dinlemeye
zamanı yoktu
bir adam tanırdım
çiçek toplamaya
zamanı yoktu
bir adam tanırdım
çocuklarla oynamaya
zamanı yoktu
sonra adam öldü bir gün
mezarına
ne bir damla gözyaşı
ne bir çiçek kondu
çiçeklerin, çocukların ve gözyaşlarının
adama ayıracak zamanları yoktu
şafak/1985
kuşları dinlemeye
zamanı yoktu
bir adam tanırdım
çiçek toplamaya
zamanı yoktu
bir adam tanırdım
çocuklarla oynamaya
zamanı yoktu
sonra adam öldü bir gün
mezarına
ne bir damla gözyaşı
ne bir çiçek kondu
çiçeklerin, çocukların ve gözyaşlarının
adama ayıracak zamanları yoktu
şafak/1985
***
Yazımızı şöyle bitirelim: Kendini değil yaşatmayı seven kahramandır. Herkesi hizaya çeken, kimseyi sevemeyen kahraman olamaz. Onlardan küçük bir fayda bile beklenemez.
Yazışma Adresim: www.goleaydin@hotmail.com
Bütün yazılarım...: http://hayatintatlarivehayatindusundurdukler.blogspot.com
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder