ŞAİRLERİN ŞİİRLERİYLE SÖYLEDİĞİ 04

         Merhaba dostlar! Pazar günü okuyacağınız bu yazıyı Cumartesi günü saat 12:30 sularında (çok gelenekçi değilim ama bazı yeni dil biçimleri kullanımına da karşıyım. Örnek vereyim, “12 gibi ordayım” denmemeli. “12 civarı”, “12 dolayı” yada eski ama hepsinden güzeli “12 sularında” denmesidir.) yazıyorum. Artık yaz kendini hissettirmeye başlar. Bu senede uzun ve çok sıcak bir yaz olacağı söyleniyor. Siz bu yazıyı okuduğunuzda umarım hava piknik yapmaya müsait olur. Bütün bir kış evle okul arası gidip gelen çocukların hakkı bu. Eh karnelerde dün alındı. Çok sıcaklarda piknik yetmez, o zaman deniz kenarları aranır. Yoksa bu sıcaklarda dondurma gibi eririz. Bu durumu dua kabul edip amin diyenler varsa eminim onların kilolarıyla sorunu vardır. Ona bakacak olursanız benimde kilolarla sorunum var ama amin demiyor, ah keşke diyorum. Çünkü sıcaklarla terlemek kilolarımı azaltmıyor.

         Yeter bu kadar kilo muhabbeti. Bu gün biliyorsunuz her hafta Pazar olduğu gibi gene şiirlerle söyleşeceğiz. Sizler için seçtiğim ilk şiirim 1978 yılına ait. Toplumcu akımların hakim olduğu yıllardı o yıllar. Dinimizde de olduğu gibi emeğin hakkını savunmak kutsaldı. Dolayısıyla vereceğim bu iki şiir toplumcu düşüncelerin izlerini taşıyor. Eğer bu yazıları takip ederseniz yazılışındaki tarih sırasını bozmadan verdiğim şiirlerde toplumculuğa getirdiğim eleştirilerimi de göreceksiniz.

BİR YÜKSEK TEPE

Bir yüksek tepeden izliyorum şehri

Küçülmüşte oyuncaklaşmış her şey

Avucumun içinde sanki 

                     uzatsam elimi tutacağım

Bende o şehirdenim fakat 

                açsam ağzımı her şeyi yutacağım

Bir yüksek tepeden izliyorum şehri

Elimde bir sahra dürbünü

Ve işte görüyorum orda

Tamirci çıraklarını

Yatmışlar soğuk, ıslak ve yağlı betonlara

Konuşuyorlar..

Duymuyorum.

Ve işte görüyorum orda

Bir atölyede yine çıraklar

Bir kalabalık, bir öbekleşme, bir telaş var 

Eli kopmuş bir çocuk şaşkın ağlıyor

Duymuyorum.

Ve işte görüyorum orda, toz duman içinde

Sıska, çıplak ve sapsarı bir çocuk

Bir elinde bir somun ekmek

Diğer eli bir adamda bileğinden

İki polis çocuğu götürmek için sabırsızlar, belli

Yalvarıyor çocuk, minicik ürkek elli

Avucumun içinde sanki 

                                uzatsam elimi tutacağım

Bende o şehirdenim fakat

                   açsam ağzımı her şeyi yutacağım

Aydın Göle

1978 

*

ŞEHRİN SOKAKLARINDA RÜZGAR

Şehrin sokaklarında bir rüzgar

Dolaşıyordu özgür, biraz da hoyrat

Her duvara çarpışında acılı ıslıklarla, 

                            acılı türküler söylüyordu

Şehrin sokaklarında neler yoktu neler,

                                       yıkılmıştı bahçeler

Gelecekten umutsuz, şimdiden çocuksuzdu

Kuş sesleriyle birlikte çocuk seslerinede

Bir özlem duyulurdu, kaç zamandır bilinmez

Şehrin sokaklarında çamur ve gölcükler

                            bu rüzgarla kudurmuşlardı

Babalar akşam eve yorgun dönerlerken

                       ciğerlerinde duyuyorlardı

                              yapışkan lağım kokusunu

Şehrin sokaklarında bir rüzgar

Dolaşıyordu özgür, biraz da hoyrat

Ve giderek güçleşiyordu hayat

Şehrin bulvarında uçuşuyordu etekler

Kilotlu çoraplarda saklı genç, yaşlı bacaklar

Karışmıştı havaya iç bayıltan kadınca kokular

Şehrin sokaklarında neler yoktu neler

Bu akşam üstü kapanmıştı kapı pencere

                                   ve çekilmişti perdeler

                             çocuklar aç, tir tir titriyorlardı

                                                yanmıyordu sobalar

                                                     boştu tencereler

Ve bir kederi olanca ağırlığıyla duyuyordu anneler

Babalarda fakat, özellikle anneler..

Şehrin sokaklarında bir rüzgar

Dolaşıyordu özgür, biraz da hoyrat

Duvarlara çarpışında canı yanarak

Islık çalıyordu

               bir acı ıslık.

Aydın Göle

1979

*

         Kışı pek sevmezdim. Kar yağarken güzel olurdu, bembeyaz kesilirken tabiat, görüntüye doyulmazdı, ama sonra onun erimesini beklemek zor gelirdi. Eski kışlar birde uzun olurdu ki..

         Resmen mahsur kalırdım. Bütün dünyanın iklimi değişti, bu arada Marmara’nında değişti tabii. Kar yağmasını her kış dört gözle bekleyen Faruk Karagöz dostum her yıl hüsrana uğruyor artık. Ona da eski sert kış hatıraları kaldı. Bu kadar sözden sonra gelsin kış şiiri artık değimli?

KIŞ KAPIDA

Kış kapıda

Güneş limon sarısı bir buz

Mavisi uçmuş göğün

Soğuk var bundan sonra her öğün

Leyleklerle gitti yaz

Kış kapıda

Rüzgarlar yeşili kırbaçlamakta

Doğa yılgın düşmekte

Ve.. yitmekte

  __ gözlerimin önünde __ 

                          yavaş yavaş

Aydın Göle

1979

*

         Bir gün arkadaşlar oturmuş güzellik tanımı üzerine konuşuyorduk. Felsefeyle de ilgimiz var hani. Dursun Ali Arslanoğlu arkadaşım bu gün bile felsefeyle ilgileniyor. Neyse, o konuşmada “güzelliğin” faydayla eşleşmediği fikrine vardık. Faydası olan her şeye güzel denemezdi. Peki güzel neydi? Simetri orantı meselesi mi? Güzelliğin daha derin bir boyutu olmalı düşüncesindeydim. Bu şiirde öyle doğdu.

BENCE BÖYLE GÜZEL

Çırılçıplak, 

        - yontu gibi - 

Uzanıp yatsada kadın,

Ak çarşaflarda sereserpe.

Gizemine vurulurum güzelliğinin

Orantısına simetrisine değil.

Güzel böyle güzeldir,

                     böyle cana yakın

Çarpıcıdır,

           elektrik akımı gibi,

                                   böyle!

Aydın Göle

1979 

*

         Arkadaşım Dursun Ali Arslanoğlu kendini yetiştirmiş, bilgiye aç, hep uçlarda düşünen biridir. Yetiştirme yurdunda büyümüş, ailesine çok bağlı bir babadır. İşte bu Ali yurttan 18 yaşında çıktığında öğrenim durumu orta iki terkti. Orta okulu bitirdikten sonra 20 yaşında liseye gitti. Daha sonra hiç bir eğitsel ek yardım almadan üniversiteye girmiş ve bitirmeyi başarmıştır. Bu şiiri onun için yazmıştım.

ALİ’Yİ DÜŞÜNÜYORUM

Yıldızlı gecelerde ayın doğuşuna sevinirdik

Sokak lambasının altında transistörlüyle müzik dinlerdik

Ve konuşurduk “Nazım” üstüne “Attila” üstüne

Sevgi üstüne, savaş üstüne sabahlara kadar

Cebinden bir tomar kağıt çıkarırdı kimi zaman

Son şiirlerini okur, bende dinlerdim

Uğramadan edemez, neden üç gündür gelmedi

Yol mu kayıyor ayaklarımdan, ben mi yürüyorum

Biraz dalgın, düşünceli biraz

Ahmak ıslatanla ıslanıyorum

Yine sonbahar geldi yine kestaneler

Dokuzuncu senfonisi ıslığımda Beethowen’in

Aliyi düşünüyorum

Uğramadan edemez, neden üç gündür gelmedi

Aydın göle

1982

         Bu şiiri neden yazdığımı hatırlamıyorum. Altında notta yok! Ama şiiri okuyun ne dediğine bakarak yazma nedenimi anlayacaksınız.

YÜREĞİM VE YER ÇEKİMİ

Yer çekimi yüreğimi de

            var gücüyle çekiyor bu akşam

      ıslak kaldırımlarında yürürken bu şehrin

Taşımıyor ayaklarım

Tonlarca ağırlıkta sanki yüreğim

Kaçsam diyorum bazen

          kaçsam çekimsiz bir gezegene

Hafifler miydi bilmem 

              orda biraz olsun, yüreğim

Aydın Göle

1982

*

         Bugünkü son şiirimi beğenilerinize sunuyorum. Bu şiirle göreceksiniz, şiirlerim yavaş yavaş kabuk değiştiriyor. Daha eli ayağı düzgün şiirler doğmaya başladı o tarihlerde. 

ERKEK ÇOCUKLARI

Karşıda bir çocuk sümüğünü yalıyor

Şekerler verseniz susturamazsınız

Hem sümüğünü yalıyor, hem ağlıyor

Çünkü uçurtmasını çalmış hınzır rüzgar

Göklerde gözleri boşuna arıyor

Karşıda bir çocuk sümüğünü yalıyor

Su birikintilerinde kayık yüzdürüyor

Uzak denizlerden rüzgar almış

Geçerken uğramış bu limana

Karşıda bir çocuk sümüğünü yalıyor

Bacaklarının arasında bir tahta parçası

Kendini at üstünde kral sanıyor

Meydan savaşlarını hiç kaybetmemiş

Taşları karşı cepheye mermi gibi atıyor

Aydın Göle

1982

Hepinize iyi bir tatil günü diliyorum.

                                                                                                                                      16.06.13